چگونگی آفرینش آسمان و زمین و اثبات اشتباه بودن نظر بسیاری از دانشمندان که زمین را جرقه ای از خورشید می دانند.
قُلْ أَئِنَّکُمْ لَتَکْفُرُونَ بِالَّذِی خَلَقَ الْأَرْضَ فِی یَوْمَیْنِ وَتَجْعَلُونَ لَهُ أَنْدَادًا ذَلِکَ رَبُّ الْعَالَمِینَ
بگو: «آیا (این) شمایید، که بی‌گمان به آن کسی که زمین را در دو روز [:زمان] آفرید، همی کفر می‌ورزید و برای او همتایانی قرار می‌دهید؟ این (بزرگ)، پروردگار جهانیان است.»[۴۱:۹]
وَجَعَلَ فِیهَا رَوَاسِیَ مِنْ فَوْقِهَا وَبَارَکَ فِیهَا وَقَدَّرَ فِیهَا أَقْوَاتَهَا فِی أَرْبَعَةِ أَیَّامٍ سَوَاءً لِلسَّائِلِینَ
و در (سفینه‌ی) زمین، از فراز آن (لنگر آسا) کوه‌ها(یی همچون میخ در بن زمین) و در آن برکتی فراوان پدید آورد و خوراکی‌های آن را در چهار روز [:زمان] (دیگر) اندازه‌گیری کرد (که) برای خواهندگان (به گونه‌ای) برابر (با یکدیگر و با نیازشان) است.[۴۱:۱۰]
ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ وَهِیَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِیَا طَوْعًا أَوْ کَرْهًا قَالَتَا أَتَیْنَا طَائِعِینَ
سپس آهنگ (آفرینش) آسمان کرد، در حالی که بخاری (گازین) بود. پس به آن و به زمین (با سخنی تکوینی) فرمود: «خواه یا ناخواه بیایید.» آن دو گفتند: «فرمان‌پذیر آمدیم.»[۴۱:۱۱]
فَقَضَاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ فِی یَوْمَیْنِ وَأَوْحَى فِی کُلِّ سَمَاءٍ أَمْرَهَا وَزَیَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْیَا بِمَصَابِیحَ وَحِفْظًا ذَلِکَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ
پس آنها را (به صورت) هفت آسمان، در دو روز [:زمان] مقرّر داشت و در هر آسمان کار (مربوط به) آن را وحی فرمود. و آسمان نزدیکتر را به چراغ‌هایی (از ستارگان) بیاراستیم و (نیز) برای نگهبانی (از دزدان آسمانی). این است اندازه‌گیری آن عزیز بسیار دانا.[۴۱:۱۲]
در این آیات چهارگانه خدا زمانهاى آفرینش زمین و آسمان را تعیین فرموده که خود تبیین کننده آیات آفرینش کلّى است در شش زمان. زیرا «یوم» در این آیات و نظایر آن به معنى مطلق زمان است و نه بیست و چهار ساعت و مانند آن. زیرا پیش از آفرینش جهان هرگز چیزى همچون زمان و غیر آن وجود نداشته است. براى مثال آیه مبارکه" کل یوم هو فى شأن" به هر واحدى از زمان اشاره مىکند که واحد نخستین آن مى باشد و چنانکه ما آشنایى هرگز به ماده نخستین جهان نداریم و نخواهیم داشت زمان هم که نتیجه حرکات ماده است، نخستین مرحله اش براى کسى معلوم نیست. مثلًا زمان اتمى که الکترون به دور خورشید پروتونى اش مى گردد، بر حسب آنچه تاکنون دانسته ایم، سالش 150000 ثانیه است تا چه رسد به یوم قیامت که هرگز پایانى هم ندارد و نیز ایام نجومى جهانى یک روزش 43200 سال ماست. در هر صورت این شش روز در آیاتش و چهار روز و دو روز در این آیات، مقصود روزهاى ما نیست بلکه یوم و روز ربّانى است. اکنون ایام خلقت نه مانند ایّام ما تقریباً مانند یکدیگرند و نه یکسان با یکدیگر. بلکه این ایام با یکدیگر نیز تفاوتهایى دارند. براى مثال ما مى گوئیم روز جوانى و روز پیرى که این دو روز و دو زمان از نظر مدّت با یکدیگر متفاوت اند. پس آفرینش زمین در دو روز دلیل بر یکسان بودن دو روز نیست بلکه مقصود دو مرحله است که هر دو مرحله نیز اصلى اند. همچنین کارهایى که در چهار روز (پس از این دو روز) بر روى زمین انجام گرفته نیز، چهار مرحله مقصود است که علم جهانشناسى و زمین شناسى تا اندازهاى بسیار اندک از آن دو مرحله و این چهار مرحله آگاهى یافته است. بنابراین آفرینش آسمان و زمینن تنها دو روز ازاین شش روز را به خود اختصاص داده است، پس در هر صورت آفرینش زمین از ماده نخستین پیش از افرینش آسمانها معرفى شده است. بر این مبنا، بسیارى از نظرات دانشمندان مردود است. براى مثال نظریه و فریضه لاپلاس و بوفون که بر این نظراند که زمین جرقهاى از خورشید است. این نظریه بر این مبنا که زمین در اصل آفرینش و تکاملش، مراحلى چند پیش از خورشید آفریده شده است. خورشید که بخش ناچیزى از میلیاردها ستارگانى آسمان است، پس از آفرینش دو بعدى زمین بوجود آمده است، ردّ مى شود. درست است که بر مبناى آیه" و الارض بعد ذلک دحاها" دوران منظم زمین پس از خلقت آسمانها و ستارگان مى باشد، ولى این منافات با آفرینش اصل زمین و آبادانى در آن ندارد، که گردش منظم زمین پس از آفرینش آسمانها و ستارگان بوده است. آیه 10-در این آیه" و هى دخان" آسمان را پس از زمین به عنوان دودى معرفى کرده و این دود، دود عادى نیست؛ بلکه گازى است برخواسته از ماده نخستین جهان و در آیه دوازدهم آفرینش آسمانهاى هفتگانه را از این گاز در دو یوم معرفى کرده، که در هر آسمانى کار ویژهاى را وحى فرموده و این خود اشاره اى است به این که مکلفان در انحصار این زمین نیستند بلکه در آسمانها نیز- چنانکه در این آیه آمده) مکلفانى وجود دارند. تا این جا چهار یوم از براى آفرینش زمین و آسمانها مقرر شده و دو یوم دیگر مربوط به تتمه آیه دوازدهم است که" و زینّا الدنیا بمصابیح" یعنى ستارگان را که در آسمان نخستین (نزدیکترینن آسمان به زمین) مى باشند، در دو یوم دیگر آفرید که در جمع همان شش یوم است که در آیات مربوطه اش آمده است.
منبع : ترجمان فرقان آیت الله محمد صادقی تهرانی
داود عظیمی