اشاره قران به اینکه زمین بسیار داغ و پر حرکت بوده است.

اللَّهُ الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ قَرَارًا وَالسَّمَاءَ بِنَاءً ...(غافر : ۶۴)

خدایی که زمین را برای ما قرارگاه (شایسته‌ی سکونت) نهاد و آسمان را (بر فرازش) بنیانی قرار داد.

«قراراً» در این آیه از (قرّ) بمعناى سردى است، که خود مقتضى سکونتى نسبى است، زیرا هر اندازه حرارت جسم بیشتر باشد، حرکتش نیز بیشتر است، و این قرار دادن زمین خود این حقیقت را تبیین مى کند که نخست زمین بسیار داغ و پُر حرکت بوده، سپس به سردى و حرکتى آرام گرائیده، به گونه اى که ما هرگز آن را احساس نمى کنیم و «لکم» بین «جَعَلَ» و «قَرراً» اشاره به نسبى بودن این سردى و حرکت هنجار زمین است، پس از داغى و حرکات ناهنجارش، چنانکه آیاتى مانند آیه ذلول بر این حقیقت گواه است. حرکات زمین چنانکه در جا به جاى قرآن تبیین گردیده در روایاتى هم مشاهده مى گردد مانند فرمایشى از على علیه السلام در این باره که بر حَسَب نقل نهج البلاغه روایت شده که: زمین در عین حرکتش سکون و آرامش یافت که سرنشینانش را سرنگون نکند، و نیز در روایتى دیگر از حضرتش که: خدا حرکات زمین را با کوههایى سر به فلک کشیده اش و در زمین همچون میخهایى فرو رفته اش، همانند سکانى کشتى فضا نورد زمین را معتدل ساخت که از انحراف آنرا نجات بخشید. در هر صورت سرعت و حرارت زمین طورى معتدل شد که براى زندگى نباتات و جانداران مناسب گشت، و این «قراراً» نه سردى مطلق است و نه سکون مطلق، زیرا سکون مطلق ماده از نظر فیزیکى سکون از هستى است، و چنانکه هر موجود متحرکى به اندازه حرکتش حرارت دارد زمین نیز اینگونه است.


منبع : تفسیر ترجمان فرقان آیت الله محمد صادقی تهرانی